Sylwetka patrona

Wyższa Szkoła Humanistyczna
w Lesznie

ma Patrona

W związku z powyższym informujemy, iż z  dniem

16 stycznia 2008 roku

decyzją Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego

nastąpiła zmiana w nazwie Wyższej Szkoły Humanistycznej w Lesznie.

Nazwa naszej  uczelni
otrzymuje brzmienie:

Wyższa Szkoła Humanistyczna im. Króla Stanisława Leszczyńskiego

Król Stanisław  Leszczyński

Stanisław Leszczyński herbu Wieniawa żył w latach 1677 – 1766. Urodził się we Lwowie a zmarł w Luneville we Francji.  Był synem Rafała Leszczyńskiego i Anny z Jabłonowskich, właściciel miasta Leszna, dwukrotny król Polski w latach 1704 – 1709 i 1733 - 1736, książę Lotaryngii 1738 – 1766.
Jego edukacją zajmowali się nauczyciele domowi, często sprowadzani z zagranicy. Wśród pedagogów młodego Stanisława znajdowali się zarówno jezuici jak i nauczyciele protestanckiego gimnazjum w Lesznie. Przyszły król Polski uczęszczał do gimnazjum braci czeskich kierowanego wówczas przez Samuela Hartmanna, stając się jednym z najwybitniejszych jego uczniów. Od najmłodszych lat wykazywał wielkie zainteresowanie różnymi dziedzinami wiedzy: mechaniką, przedmiotami humanistycznymi i językami. Opanował kilka języków obcych : łacinę, włoski, niemiecki i francuski. Niezbędnym elementem wychowania młodych magnatów w owym czasie były podróże zagraniczne. W latach 1695 – 1696 ojciec wysłał Stanisława do Europy Zachodniej, gdzie zwiedził Austrię, Włochy, Francję, Niderlandy i Niemcy. Wśród osób, z którymi spotkał się w czasie tych podróży byli m.in. papież Innocenty XII oraz król Francji Ludwik XIV.
Po powrocie do kraju Stanisław Leszczyński zaangażował się w życie polityczne. Już w wieku 18 lat został posłem na sejm. Od tego czasu regularnie brał udział w życiu politycznym kraju, m.in. uczestnicząc w pracach sejmowych.
W 1697 roku doszło w Rzeczpospolitej do podwójnej elekcji. Stanisław Leszczyński, podobnie jak jego ojciec, poparł kandydaturę Jakuba Sobieskiego, syna zmarłego króla, ale ostatecznie opowiedział się za elektorem saskim. August II Wettin, po koronacji zrewanżował mu się stanowiskiem podczaszego koronnego, a w 1699 roku mianował go wojewodą poznańskim. Leszczyński znalazł się więc w gronie senatorów królestwa.
Sytuacja polityczna uległa zmianie po wybuchu wojny północnej  w 1700 roku i wkroczeniu do Polski wojsk szwedzkich. Szlachta polska, nastawiona wrogo do Augusta II zawiązała konfederacje warszawską i zdetronizowała króla. Stanisław Leszczyński jako delegat konfederacji spotkał się z władcą Szwecji Karolem XII, który doceniając jego wpływy i pracę jako wojewody poznańskiego wysunął go jako kandydata do polskiego tronu.  W 1705 roku w katedrze św. Jana w Warszawie odbyła się koronacja Stanisława Leszczyńskiego. Król podpisał układ sojuszniczy z Karolem XII, który faktycznie podporządkował Rzeczpospolitą Szwecji. Stanisław otrzymał więc „królestwo bez królowania”. Jego próby zapobieżenia gwałtom i rabunkom wojsk szwedzkich zakończyły się królewskim zakazem Karola XII wnoszenia petycji w tej sprawie.
Po klęsce wojennej szwedzkiego władcy w 1709 roku, polski król musiał opuścić kraj i tak rozpoczęła się jego kilkudziesięcioletnia tułaczka. Stanisław Leszczyński przebywał w Turcji a potem we Francji. W 1725 roku jego córkę Marię poślubił król Francji Ludwik XV. W 1733 roku, po śmierci Augusta II, Stanisław Leszczyński podjął próbę odzyskania korony polskiej. Mając poparcie władcy Francji został po raz drugi wybrany królem Polski. Zwolennicy rządów saskich, pod osłoną korpusu wojsk rosyjskich ogłosili królem Polski Augusta III. Ponowny wybór Stanisława Leszczyńskiego stał się powodem wojny o polski tron, w którą zaangażowały się Rosja, Austria i Saksonia. Po zbrojnej interwencji tych państw królem obwołany został August III Wettin a Stanisław Leszczyński zmuszony był zrzec się korony i wrócił do Francji.
Król Ludwik XV ustanowił Leszczyńskiego dożywotnim władcą bogatego księstwa Lotaryngii. Jego rządy cechowała sprawiedliwość i mądrość a miejscowa ludność dała mu przydomek „dobrodzieja”.
Stanisław Leszczyński zmarł w wyniku poparzeń w wieku 89 lat. Był najdłużej żyjącym królem Polski, pochowany jest w katedrze na Wawelu.